Πλατεία Νταμ
Η ιστορική αυτή πλατεία είναι η καρδιά του Άμστερνταμ. Εδώ υποδέχτηκαν τον Ναπολέοντα και τα στρατεύματά του, όταν κατέλαβε την πόλη το 1808. Η εντυπωσιακή ιστορία της πλατείας είναι καλά τεκμηριωμένη στο Ιστορικό Μουσείο του Άμστερνταμ.
Σύμφωνα με την παράδοση εδώ σ’ αυτή την πλατεία δυο ναυαγισμένοι ψαράδες έκτισαν καταφύγιο, που στη συνέχεια εξελίχτηκε από χωριό σε πόλη. Κτίστηκαν καινούργια φράγματα και η θάλασσα επιχωματώθηκε και έγινε στεριά. «Τα κανάλια βοηθούν τη συγκοινωνία και με τη ρυθμιζόμενη στάθμη τους εμποδίζουν τις πλημμύρες, αλλά αυτή η αρχική πλατεία παρέμεινε ο χώρος όπου ολόκληρη η κοινότητα συναντιόνταν για τις επίσημες τελετές και τα πιο σημαντικά γεγονότα».
Αφήνουμε τη ματιά μας να πλανηθεί ολόγυρα στην πλατεία. Πρώτα το βλέμμα μας αγκαλιάζει ένα γήπεδο, μπροστά από το Βασιλικό Παλάτι, στο οποίο καλλίγραμμα κορίτσια παίζουν βόλεϊ στην άμμο, και όπως είναι απολύτως φυσικό τραβούν τα βλέμματα όλων.
Το Βασιλικό Παλάτι που κτίστηκε το 1648, χρησιμοποιήθηκε αρχικά ως Δημαρχείο και η κλασική πρόσοψή του με τις τέσσερις σειρές παραθύρων και τα λεπτά γλυπτά του στο αέτωμα, με πλάσματα της ελληνικής μυθολογίας, προορίστηκαν να δοξάσουν την πόλη του Άμστερνταμ και την κυβέρνησή του.
Ο μόνος βασιλιάς που έμεινε στο Παλάτι ήταν ο Λουδοβίκος Βοναπάρτης, ο αδελφός του Μεγάλου Ναπολέοντα, όταν έγινε βασιλιάς της Ολλανδίας το 1808. Στις μέρες μας, κάποια δωμάτια χρησιμοποιούσε η βασίλισσα Βεατρίκη, όταν επισκεπτόταν το Άμστερνταμ(η κύρια κατοικία της ήταν στη Χάγη), ενώ το υπόλοιπο κτήριο λειτουργεί ως Μουσείο.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι μας εντυπωσιάζει το γεγονός ότι το κτήριο αυτό, όπως και όλα τα παλιά κτήρια του κέντρου, στηρίζονται πάνω σε ξύλινους πασσάλους, για να δημιουργηθεί μια στέρεη βάση στο ελώδες έδαφος.
Στην αριστερή πλευρά του Παλατιού βρίσκεται το Μουσείο της Μαντάμ Τισό (MadameTussauds) , με ουρά τους τουρίστες να περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους, και στα δεξιά η ματιά μας αγκαλιάζει τον επιβλητικό Καθεδρικό Ναό της πόλης.
Απέναντι από το Παλάτι στην άλλη πλευρά του δρόμου υψώνεται ο κατάλευκος οβελίσκος που είναι διακοσμημένος με συμβολικές μορφές και είναι αφιερωμένος στα θύματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Στήθηκε το 1956, και στη δεκαετία του ’60 εδώ συναντιόνταν οι χίπις από όλη την Ευρώπη. Μα και σήμερα πολλοί νεαροί αράζουν εδώ στα σκαλιά του μνημείου.
Στη συνέχεια, ακολουθούμε τον δρόμο πίσω από τον οβελίσκο, βόρεια της πλατείας, που μας βγάζει σε κανάλι. Εδώ απέναντί μας, αρχίζουν δειλά-δειλά να εμφανίζονται τα σπίτια με τα κόκκινα φανάρια. Εμείς μείναμε μέχρι εδώ, αλλά αν προχωρήσεις στο επόμενο κανάλι, βρίσκεσαι στα στενά δρομάκια με τις φωτισμένες βιτρίνες, τις μισάνοικτες πόρτες και το μοναδικό θέαμα με τις κοπέλες να εκθέτουν σε κοινή θέα τα κάλλη τους, τα οποία, όμως, απαγορεύεται αυστηρά να φωτογραφήσεις.
Προχωράμε αριστερά από το πρώτο κανάλι και φτάνουμε στην πασίγνωστη εκκλησία OudeKerk με τα μικρά σπιτάκια που είναι προσκολλημένα στις πλευρές της.
Παρατηρούμε ειδικά το οκτάγωνο κωδωνοστάσιό της με ύφος γοτθικό-αναγεννησιακό. Η εκκλησία αυτή είναι ένα πάρα πολύ συναρπαστικό κτίσμα.
Το κανάλι αυτό φτάνει μέχρι τον κεντρικό Σιδηροδρομικό Σταθμό, που με εντυπωσίασε από την πρώτη φορά που τον είδα, με τους δύο πύργους του και το ρολόι στη μέση. Κι εδώ πάλι κυριαρχεί το υπέροχο κόκκινο τούβλο που μου αρέσει πολύ.
Γυρνώντας πίσω στην πλατεία Νταμ, βλέπουμε στα δεξιά του δρόμου Ντάμρακ 18, το Μουσείο Σεξ, το Venustemple, το οποίο, όπως διαβάσαμε, στεγάζει μια εκτενή συλλογή ερωτικών έργων ζωγραφικής, εικόνων και αντικειμένων από διαφορετικές ηλικίες και πολιτισμούς σε ολόκληρο τον κόσμο.
Φτάνουμε στην πλατεία Νταμ και πάλι, και σταματούμε στα δεξιά της, όπου μπροστά μας βρίσκεται η Νέα Εκκλησία, η NieuweKerk,γοτθική εκκλησία στην οποία καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου γίνονται μοναδικές εκθέσεις με αριστουργήματα μιας ορισμένης εποχής ή ενός θέματος.