Τετάρτη, 8 Ιουλίου 2015
 |
| Πολλώνια |
Σήμερα, τελευταία μας μέρα για φέτος στη Μήλο, ξεκινάμε για τα όμορφα Πολλώνια ,που απέχουν δέκα χιλιόμετρα, και βρίσκονται στην ανατολική ακτή. Από τον Αδάμαντα, ακολουθούμε άλλη διαδρομή. Από την παραλία του Παπικινού, στον δρόμο για το αεροδρόμιο, στρίβουμε αριστερά προς Πολλώνια.
Ανεβαίνουμε προς βόρεια και σε μια διασταύρωση, αντί να πάμε αριστερά προς Σαρακίνικο, πάμε δεξιά προς Μύτακα, άλλον έναν μικροσκοπικό οικισμό με σύρματα. Εδώ συναντάμε έναν γραφικό όρμο με καταγάλανα νερά και αμμώδη παραλία. Κάνεις μπάνιο, αν δεν έχει βοριάδες. Σήμερα τα μελτέμια έχουν την τιμητική τους.
 |
| Αλογόμαντρα |
Συνεχίζουμε προς την παραλία της Αλογόμαντρας. Τέσσερα χιλιόμετρα πριν από τα Πολλώνια, αφήνουμε τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο και παίρνουμε τον χωματόδρομο που θα μας φέρει σε δυο παραλίες. Η πρώτη στα αριστερά, διαθέτει μια ψιλή σαν ζάχαρη αμμουδιά που βρέχεται από γαλαζοπράσινα νερά.
Δεν υπάρχει κανείς εδώ για μπάνιο, όπως και δίπλα της στην άλλη μικροσκοπική παραλία που το σχήμα της, λόγω των βράχων που τηνκυκλώνουν, θυμίζει μάντρα, γι’ αυτό και την είπαν Αλογόμαντρα.
Αυτός ο γοητευτικός κολπίσκος, όπου γύρω του υψώνονται προστατευτικά βράχια είναι ο αγαπημένος του Αντρέα μου, από βρέφος που ήταν δυο χρονών. Κι εδώ η άμμος είναι λευκή και τα νερά ξέβαθα και πρασινογάλαζα.
Μαζί μας σήμερα έχουμε και την κόρη του φίλου μας του Παναγιώτη, την Ελένη, με το κοριτσάκι της τη Χριστίνα. Μπαίνουμε όλοι μαζί στη θάλασσα, η οποία ομολογουμένως ήταν λιγάκι κρύα, αλλά εδώ προστατεύεσαι από τους αγέρηδες.
Είναι μια πρωτόγνωρη αίσθηση το κολύμπι στην Αλογόμαντρα, σαν να είσαι σε ιδιωτική λίμνη, αφού σπάνια έρχονται εδώ για μπάνιο. Όλα τα χρόνια που ερχόμαστε δεν συναντήσαμε παρά ελάχιστα άτομα.
Μετά το μπάνιο,τα κορίτσια παίζουν ρακέτες με τον Αντρέα. Πραγματικά, η Αλογόμαντρα είναι ο παράδεισος μικρών και μεγάλων, αλλά πρέπει να σου αρέσει. Μια φορά ήρθαμε με κάποιους φίλους, και μόλις ένιωσαν τα πολύ κρύα νερά, λόγω των μποφόρ, αμέσως ζήτησαν να φύγουμε. Είναι θέμα γούστου.
 |
| Οικισμός Αγίου Κωνσταντίνου |
Λίγο πιο κάτω φτάνουμε από τον χωματόδρομο στον μικροσκοπικό οικισμό του Αγίου Κωνσταντίνουμε το ομώνυμο εκκλησάκι. Και σε αυτόν τον οικισμό υπάρχουν σύρματα σε διάφορες αποχρώσεις του μπλε.
Εδώ, δίπλα στα σύρματα, πρώτα βλέπουμε έναν σταυρό πάνω από μια κατάλευκη επιφάνεια. Είναι ένα πολύ μικρό εκκλησάκι, κρυμμένο στον βράχο.
Στη μικρή Χριστίνα κάνει μεγάλη εντύπωση, γιατί πρώτη φορά το βλέπει, και κατεβαίνουμε όλοι στο εσωτερικό της σπηλιάς.
Μένω και κοιτάζω αυτή την όμορφη εικόνα του παραθαλάσσιου αυτού οικισμού, και το μάτι μου πάει στην είσοδο του κόλπου, όπου τα κύματα υψώνονται θεόρατα από τον αέρα. Είναι όμορφα να νιώθεις προστατευμένος κι εσύ και η βάρκα σου από τη μανία του πελάγους.
Ο τόπος εδώ εκπέμπει ηρεμία και γαλήνη, γι’ αυτό πολλές φορές σκέφτηκα ότι θα μπορούσαμε κάποια στιγμή να μείνουμε για λίγες μέρες, μόνοι μας με τον Αριστείδη, γιατί ο Αντρέας είναι αδύνατο να μπορέσει να ζήσει μακριά από την κίνηση.
Μας φαντάζομαι να απολαμβάνουμε τα γεύματά μας στη βεράντα, να αγναντεύουμε την απεραντοσύνη του πελάγους, να διαβάζουμε πολλές ώρες λογοτεχνία, να βουτούμε ό,τι ώρα θέλουμε στα νερά δίπλα μας, να πηγαίνουμε βόλτα με τις ψαρόβαρκες που είναι δεμένες εδώ, να…
να…
 |
| Πάχαινα |
Επόμενός μας σταθμός η Πάχαινα, μια όμορφη ευρύχωρη παραλία με αρμυρίκια, που συναρπάζει με τα γαλανά νερά της και τα βράχια που αναδύονται μέσα απ’ αυτά.
Η Πάχαινα είναι απέναντι από ένα άλλο σημαντικό φαινόμενο στη Μήλο, τα Γλαρονήσια.
Τα Γλαρονήσια είναι δύο νησιά, δημιουργήματα της ηφαιστειακής λάβας που μόνιμοι κάτοικοί τους είναι οι γλάροι.
Τα νησιά αυτά τα θαυμάσαμε αρκετές φορές, όταν κάναμε τον γύρο του νησιού με τα τουριστικά καράβια, και πραγματικά εντυπωσιαστήκαμε από το φαινόμενο αυτό.
Μετά την Πάχαινα, συναντούμε πλάι στον κύριο δρόμο τον Κάπρο.
ΟΚάπροςείναι ένας μικρός όρμος ανάμεσα σε λευκά βράχια με λεπτή άμμο και γαλάζια νερά. Κάθε φορά που τον βλέπω με συγκινεί με τη γραφικότητά του.
Στη συνέχεια, βρίσκουμε σε πολύ λίγο τον Παπάφραγκα, πριν από τον αρχαιολογικό χώρο της προϊστορικής Φυλακωπής.
Τι είναι ο Παπάφραγκας; Είναι τρεις σπηλιές που στα χρόνια του Βυζαντίου χρησιμοποιούνταν ως ορμητήρια πειρατών.
Παλαιότερα σταματούσαμε με το αυτοκίνητο σε ένα πλάτωμα, και βλέπαμε από πάνω το θέαμα σαν μια τεράστια φυσική πισίνα. Στην ουσία είναι μια μεγάλη σπηλιά, λαξεμένη στον βράχο.
Το όνομά της το πήρε από τον τελευταίο Φράγκο παπά που χρησιμοποιούσε την παραλία για να προφυλάξει τη βάρκα του.
Ένα μικρό, απόκρημνο μονοπάτι, ένα σκάλισμα πάνω στον βράχο, που χρειάζεται μεγάλη προσοχή, οδηγεί τους τολμηρούς ως τη στενή λωρίδα άμμου κάτω, και αυτή είναι η παραλία του Παπάφραγκα που είναι περικυκλωμένη από τα θεόρατα ανοιχτόχρωμα βράχια.
Η παραλία είναι ήσυχη και όμορφη, ενώ στη δεξιά της πλευρά, ανάμεσα στα βράχια, σχηματίζονται δύο μικρές σπηλιές από όπου μπαινοβγαίνουν τα νερά και ενδείκνυνται για εξερευνήσεις.
Πολλοί είναι, νεαροί κυρίως, που απολαμβάνουν εδώ το μπάνιο τους. Προσωπικά, δεν το δοκίμασα. Έμεινα μόνο να το κοιτάζω από ψηλά. Είναι ομολογουμένως πολύ εντυπωσιακό το θέαμα!
Τα νερά εδώ είναι δροσερά και αλλάζουν απόχρωση, ανάλογα με τον καιρό και την ποιότητα του φωτός.
Στη σπηλιά του Παπάφραγκα κολυμπάς σε γαλαζοπράσινα νερά ανάμεσα σε γκριζόλευκα βράχια που οδηγούν στην ανοικτή θάλασσα.
«Χιλιάδες χρόνια χρειάστηκαν για να δημιουργήσει η φύση το μοναδικό τοπίο του Παπάφραγκα, με τις στενές γλώσσες στεριάς να αντιστέκονται στη διάβρωση, και να δημιουργούν κολπίσκους, ανοίγματα, σπηλιές που βουίζει όλο το Αιγαίο».
 |
| Αρχαία πόλη της Φυλακωπής |
Δίπλα ακριβώς, στα δεξιά του Παπάφραγκα, συναντούμε μια από τις σημαντικότερες πόλεις του προϊστορικού Αιγαίου, τη Φυλακωπή.
 |
| Επιβλητικό Κυκλώπειο τείχος |
Σώζει λείψανα ζωής από δύο χιλιετίες περίπου, από το 3300-1100. Στην Τρίτη οικιστική περίοδο είναι έντονες οι μινωικές επιδράσεις, ενώ στην τέταρτη οι μυκηναϊκές. Τα ερείπιά της ανακαλύφθηκαν το 1896.
Η θέση της τής έδινε το πλεονέκτημα να εποπτεύει μεγάλο μέρος της θάλασσας, γι’ αυτό εξελίχτηκε σε μεγάλο εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο.
Χάρη στην εμπορία μιας πολύτιμης πέτρας, του οψιανού, από τον οποίο κατασκευάζονταν εργαλεία, πριν από την εισαγωγή του χαλκού, αναπτύχθηκε ραγδαία, όρθωσε κυκλώπεια τείχη για τους εισβολείς, ενώ καταστράφηκε και αναστήθηκε τρεις φορές.
 |
| Μέγαρο |
 |
| Η κυρία της Φυλακωπής |